Ik hoor de laatste tijd of eerlijk gezegd al langere tijd dat mensen zo kampen met vermoeidheid.
Jarenlang kampte ik zelf met enorme vermoeidheid en ging er met mezelf ook nog eens het gevecht mee aan. Allerlei stemmetjes en programmeringen die maakte dat ik niet goed momenten van rust en ontspanning kon inlassen. En als ik het dan wel deed dan voelde ik mij er nog schuldig en onrustig over ook. Want wat zou de buitenwereld daar wel allemaal niet van vinden, moeder, partner enz. “Kom op, niet te flauw doen! Gewoon doorgaan.” Ik was ook echt nog best jong toen het heel heftig werd. In mijn hoofd ging alles op volle toeren. Zat vol met ideeën en bruisende energie. Maar mijn lijf ging steeds meer tegen pruttelen. Zoveel dat het in mijn hoofd ook begon om te slaan van een creatief brein naar een brein dat zich over van alles zorgen begon te maken. Allerlei angsten begonnen zich te manifesteren. Niet afhankelijk willen zijn was voor mij een enorme drijfveer om nog een tandje bij te zetten. Ik begon naast ons jonge gezin en mijn eigen zaak terug te studeren. Want stel je voor dat het werk wat ik nu doe niet meer zou kunnen uitvoeren. Wat dan? Ik moest een back-up hebben. Ik ging daarmee ook gelijk nog eens mijn allergrootste angst aan, dus je snapt wel dat ook de stress in grote getalen begon toe te nemen. Ik heb bijna doodsangsten uitgestaan. Ik heb mijn diploma’s gehaald en ben trots op mezelf dat ik daar wel doorheen ben gegaan. Maar het onderliggende probleem was daarmee nog niet opgelost. Sterker nog het maakte het stiekem allemaal nog erger.
Ook al vond ik het heerlijk om te studeren, dat was op dat moment niet echt mijn pad. Ik ging steeds meer piekeren, ook ’s nachts. Het stopte gewoon niet meer. En dat in combi met ons kindje dat al jarenlang hele nachten wakker was. Ik werd steeds meer een zombie en de creatief nam nog meer af.
Naar de buitenwereld speelde ik nog altijd de vrolijke, vriendelijke en begripvolle er altijd willen zijn voor een ander uit, terwijl ik mezelf volledig verloochende. Tot ik letterlijk volledig gevloerd werd en ik wél naar mezelf moest gaan kijken. Toen kwam de verandering, de transformatie op gang. En wat voelde dat als thuiskomen zeg! Ik gun dit iedereen en hoop hiermee eigenlijk te zeggen; laat dit niet jarenlang aanslepen! Ga met je zelfontwikkeling aan de slag. Het gaat je zoveel meer opleveren en inzichten geven. Nu kan ik enorm lachen om alle gekke bokkensprongen die ik gemaakt heb. Al had ik natúúrlijk mezelf dat willen besparen door veel eerder het besef te hebben dat met mezelf aan de slag gaan de grootste oplossing, het beste cadeau ooit aan mezelf was.
Ik hoop jullie hiermee geïnspireerd te hebben om eens je blik wat meer naar jezelf te richten. Hoe voel ik mij, wat gaat er allemaal in mij om, wat zeggen de kleine stemmetjes in mijn hoofd; is dat positief of negatief geladen. Ben ik gelukkig, krijg ik energie van de dingen die ik doe in mijn leven, ga ik met plezier naar mijn werk.
In mijn volgende blog ga ik hierop nog verder inhaken.
